hercule en juno op stap: WOENSDAG 20 MAART 2013: Leioa

Ze hebben ons gerust gelaten , op het grasveld voor hospital Quibron.
Een hele nacht regen.
We starten rond 8hr15.
We vergeten Hercule zijn oranje bal op het grasveld voor het ziekenhuis.
We trekken door de campus van de universiteit, waar alle faculteiten samen liggen.
We vragen een paar keer de weg om in Las Arenas te geraken en rond 10hr10 komen we aan bij de Puente Colgante.
We installeren ons op een terras vlakbij, in de zon, en genieten van de heerlijke spaanse koffie en wat tapas.
Hercule en Juno genieten van de zon op het plein.
Daarna gaan we op zoek naar de calle Maria Cristina, de straat waar Aita woonde, in nummer 12.
We vinden de straat: nr 12 is nu een modern appartementsgebouw.
We blijven wat praten met Eduardo, de bewoner van nr 10. Ik vertel het verhaal van mijn vader die in nr 12 woonde, maar tijdens de Spaanse burgeroorlog moest vertrekken en uiteindelijk in België aankwam.
Daarna gaan we terug naar de Puente Colgante om over te steken richting Portugalete.
Terwijl we staan te wachten op de volgende oversteek, komt Eduardo ons toegehold. Hij herinnerde zich dat hij oude fotos van Las Arenas heeft op zijn PC en dat mijn vader dat misschien wel zou boeien. We hebben net de tijd om e-mail adressen uit te wisselen.
Dan nemen we de oversteek, in het autogedeelte van de hangende brug, naar Portugalete.
Ook hier weer is er een prachtige dijk langs het water. Veel volk. Ook een stille protestactie. Dit is Baskenland.
We volgen verder de pier richting Santurtzi en dan naar Zierbena.
We moeten nog steeds een kaart vinden van het verdere stuk in Spanje.
Michelinkaarten vinden in Spanje, vergeet het maar.
Uiteindelijk vind ik in een kleine boekhandel toch een kaart , niet zo gedetailleerd, maar ja, beter iets dan niets.
Om 14hr houden we een stop om de honden eten te geven.
Dan trekken we verder langs de N359 richting Playa La Arena.
In La Arena komen we Manolito tegen. Manolito is een verantwoordelijke van de lokale compostelaverening. Hij is net op weg naar de brug om naar Pobeña over te steken. Blijkbaar zijn ze aan de brug aan het werken en hij is niet zeker of men er wel over kan.
De brug is inderdaad nog afgesloten maar een jonge man zegt dat je er wel over kan. Manolito durft de hekken verschuiven en trekt met ons mee over de brug. Aan de overkant komen we inderdaad de werkmannen tegen die even opkijken maar ons gelukkig toch door laten. Anders hadden we 5 km moeten omstappen langs de weg.
In Pobeña is de herberg dicht, maar Manolito, ondertussen vergezeld van de lokale herberg verantwoordelijke, zegt dat we de tent op het grasveld naast de herberg mogen zetten.
We genieten van het zachte gras, van de zon.
De dame, verantwoordelijke van de herberg, houdt op dat moment breinamiddag in de herberg. Ze komt ons zeggen dat we gerust kunnen douchen in de herberg. Zalig! Nog eens heerlijk warm stromend water.
Er komen nog 3 jonge Spanjaarden - pelgrims toe, maar zonder tent. Aangezien de herberg nog niet operationeel is, en aangezien wij geen plek hebben in onze tent, en aangezien het wat te koud is om in open lucht te slapen, zien we ze een beetje later opgehaald worden door een auto. Toch een slaapplaats op afstand gevonden?
Een tent is toch wel handig, stel ik zelf vast. Niet alleen handig, maar ook fijn. Het is echt ons huisje.
's Avonds trekken we nog even door het dorp op zoek naar wat eten, maar dat valt wat tegen.
Uiteindelijk vinden we een bar met nog wat tapas van de ochtend.
Daarna gaan we nog even wandelen met de honden en om 19hr30 iedereen in bed.
Manolito vertelde ons dat het officiële compostelapad vanuit het dorp een prachtig parcours is, een oude treinbedding, maar dat er wel eerst 60 - 70 trappen op te gaan zijn. We zullen er een nachtje over slapen.