hercule en juno op stap: zaterdag 23 november 2013: San Xusto

Het was een koude nacht.
Tijdens de nacht kroop Juno bij me in de slaapzak, op zoek naar wat warmte.
Hercule vond zijn draai niet.
We staan op om 7hr15.
Terwijl Pierrick de honden eten geeft en water warmt, rol ik de matjes en slaapzakken op.
We profiteren van de herberg om ons wat te wassen.
De warme thee doet deugd.
We eten onze laatste peperkoek op.
Terwijl we ons klaar maken, passeren alle mannen en honden van het dorp in hun 4 x 4's. Het jachtseizoen is geopend. De honden blaffen vol opwinding in de aanhangwagens.
De tent is bevroren.
Lastig om op te plooien.
Stukje op plooien, dan blazen in de handen, fladderen met de handen om er weer leven in te krijgen.
Rond 9 hr zijn we op stap.
We trekken door het dorp.
Aan het dorpscafé staan er wat mannen te babbelen. Hun honden lopen in de buurt.
Eén van de honden, Rocco, is duidelijk geïnteresseerd in Juno. Hercule gaat niet akkoord. Rocco's baasje is niet akkoord. Maar Rocco trekt het zich niet aan en blijft snuffelen rond Juno.
We gaan terug op stap via de officiële route.
Het gaat door het bos. Een mooi stuk. Stijgend.
Hercule heeft last van zijn linker voorpoot. Hij wil er niet goed op steunen.
In Lourenza houden we een snelle stop voor koffie en geroosterd brood.
We vertrekken snel want er staat een koude wind.
We proberen een windel rond Hercule zijn poot te doen, maar dat brengt weinig op. Met het verband aan zijn poot, wil hij er nog minder op stappen. "Kijk eens naar mij", kijkt hij ons aan met zijn treurige blik, "ik ben gekwetst". Na 5 minuten halen we de windel er af en laten hem zijn weg zelf wat zoeken.
Ook Juno blijkt een wonde te hebben aan haar rechter voorpoot.
We volgen verder het compostela tracé.
Onderweg komen we een dame, met zeis, tegen die duidelijk nood heeft aan een babbel. Alle pelgrims die het voorbije jaar gepasseerd zijn,worden beschreven, haar eigen ervaringen, etc.
De zon schijnt.
Rond 12hr30 komen we aan in Mondoñedo.
We zijn op 160 km van Compostela.
Met onze 2 mankende honden en met onze ervaring van vorig jaar, beslissen we om hier te stoppen.
We zouden een paar dagen kunnen rusten en zien of hun poten snel herstellen.
Maar er is geen enkele camping open, waar we wat kunnen bekomen.
We houden van de kapelletjes, maar om een dag of drie onze tent er naast te zetten, Hij zou het misschien ok vinden, maar of de burgemeester het ook ok zou vinden, is niet zo zeker.
En drie - vier dagen op hotel gaan met onze honden, is ook niet evident, vinden we.
Dus houden we een pauze.
Waarschijnlijk vindt Jacob dat 2013 toch niet het ideale jaar is voor ons om in Compostela aan te komen.
De beslissing is genomen.
Nu moeten we ons organiseren om onze auto op te pikken in Santander.
Monique en Miren helpen me om een autoverhuur bedrijf te zoeken in de buurt.
Ik heb een adres en telefoonnummer van een maatschappij in Mondoñedo maar dat blijkt eerder een taxibedrijf te zijn.
Ik ga raad vragen in het centrum "del camino norte".
De man is zeer behulpzaam, maar zeer traag en inefficiënt.
Pierrick en de honden verkleumen buiten door het wachten.
Nadat hij me het uurrooster van de bussen richting Ribadeo (en dan Santander) heeft gegeven en het adres van de herberg, kan ik ontsnappen.
We zoeken een bar / restaurant met terras in de zon.
We genieten van een cola en een bocadillo met tortilla, en de onmisbare koffie.
De honden genieten mee.
Ik bel naar het autoverhuur bedrijf in Ribadeo.
De man aan de telefoon legt me uit dat hij me een auto kan verhuren om 19hr - 19hr30.
Volgens het uurrooster van de bussen zou er om 15hr30 een bus zijn naar Ribadeo.
Pierrick gaat op zoek naar en vindt een plekje in de buurt om de tent te zetten, zodat iedereen wat kan rusten in afwachting dat ik terug kom met de auto.
Tegen 15hr gaan we naar het busstation.
Er is niemand.
We checken de uurroosters ter plaatse.
Volgens de uurrroosters is er geen bus meer naar Ribadeo die dag.
We wachten tot 15hr30.
Ik zie een visitekaartje hangen van taxi Mauro in het busstation en bel de man op om te vragen of hij me naar Ribadeo kan brengen.
"Geen probleem. Binnen 5 minuutjes ben ik daar", antwoordt hij.
Een vriendelijke man.
Hij heeft zelf 5 jachthonden.
Hij heeft een stuk van de camino gedaan te paard met een paar vrienden.
Na 20 minuutjes, rond 16hr45, ben ik in Ribadeo.
Ik besluit om naar de kapel te gaan om Hercule's bal te zoeken.
Ik kom toe aan de kapel en zie Hercule's bal hangen aan het tralievenstertje van de portaaldeur.
Het is alsof iemand wist dat we hier zouden terugkomen.
Ik kan pas om 19hr bij het autoverhuurbedrijf, Multirent, terecht.
Ik ga wat chocola en koekjes kopen in de supermarkt.
Ik slenter door de winkelstraat.
Ik ga een koffie drinken in Bar Nevada bij Beatriz Fernandez Vazquez, de jonge dame die ons 2 dagen voordien goed had verzorgd met een royale bocadillo en lekker koffie.
Tegen 19hr ga ik naar het kantoor van Multirent.
Ik krijg de sleutels van een KIA RIO mee.
Tegen 19hr45 ben ik in Mondoñedo en vindt iedereen in de tent in het hoge gras, naast de hangars van de stad waar grote machines in en uit rijden.
We installeren de honden op de slaapzakken op de achterbank.
Pierrick vijst de karren uiteen.
Om 21hr vertrekken we richting Santander.
Het regent stevig.
Om 23hr stoppen we even, want rijden in het donker en in de regen, vind ik toch wel lastig.
Om 1hr vertrekken we terug.
In zo'n klein autootje slapen is toch niet evident.
We rijden verder.
Rond 3hr komen we aan op de luchthaven van Santander.
We vinden onze auto terug zonder probleem.
We steken de honden in hun bench in de scudo. Pierrick kruipt op de achterbank, ik op de passagierszetel. In een slaapzak. Het is koud.
We slapen tot 8hr 's morgens.
Pierrick herbeleeft zijn jaren '60. Slapen in een auto.